Covertekst

Het is is 1968. De Beatles (John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr) veroveren de wereld met hun vernieuwende muziek. Er woedt oorlog in Vietnam. Martin Luther King en Robert Kennedy worden vermoord. Er vinden studentenopstanden plaats. Tegen dit decor levert een gevoelige, vijftienjarige jongen – de hoofdpersoon in deze roman van Frans Vlastuin – zijn eigen strijd om een plek in zijn wereld te veroveren: in zijn dorp, op school, bij zijn vrienden, thuis. Zijn vader werkt hard aan zijn carrière en is dag en nacht in touw met zijn nieuwe zaak in vrijetijdsartikelen. Naoorlogs Nederland is toe aan welvaart, en het harde werken is toe aan een nadere bezinning. De hoofdpersoon in ‘De Waterdans’ is een grote fan van de Beatles. Hij ondergaat hun muziek als een kunstbeleving en creëert hiermee zijn eigen kunstopvatting om de realiteit om hem heen aan te kunnen. Hij wordt overrompeld door zijn eerste grote liefde en krijgt zijn eerste confrontaties met de volwassenenwereld en de dood. Confrontaties die hem genadeloos wijzen op zijn wankele en kwetsbare persoonlijkheid. Greetje, een meisje uit zijn dorp, is die eerste grote liefde. Lang heeft zijn geen idee van de gevoelens van de verlegen jongen. Hij zet haar op hetzelfde voetstuk al de Beatles en voegt haar toe aan zijn kunstbeleving. Tijdens het moment van zijn grootste kwetsbaarheid opent zich de poort naar die ene Gebeurtenis, eerder in zijn leven, waarna hem blijkt hoezeer de Beatles, Greetje, de dood en de kunst met elkaar zijn verweven.

160 pagina‘s
Uitgeverij Tournesol Soest
ISBN 90-803597-4-2
NUR 301

Recensie

Het boek begint bizar genoeg op de plek waar ik Frans voor het laatste heb ‘gezien’, de begraafplaats van Ede. Geheel onverwachts is Frans na een heel kort ziekbed overleden. Na zijn overlijden besloot ik om eindelijk eens zijn boek te gaan lezen. Dat had ik veel eerder moeten doen. Ik raad je aan hetzelfde te doen. Het is zonde dat Frans niet meer romans heeft geschreven, want hij heeft een zeer prettige schrijfstijl met zeer mooie en beschrijvende zinnen. Je kunt wel een beetje zien dat hij zijn inspiratie van Jan Siebelink heeft, die een groot voorbeeld voor hem was. Voor mij was het bijzonder om dit boek te lezen omdat ik Frans ken en het boek een kijkje biedt in zijn jeugd. Soms voelde ik mij een beetje een voyeur omdat feit en fictie door elkaar heen liepen voor mij. Ik heb het boek in één dag uitgelezen omdat het verhaal mij bleef boeien. Het geeft een intrigerend beeld van een onzekere jongen in zijn tienerjaren tijdens de jaren zestig. Een jongen die het bepaald niet makkelijk had, maar de rust, troost en plezier vond in de muziek van de Beatles.

Ik wil graag afsluiten met een stuk uit het boek van Frans die tijdens de dienst door zijn zwager werd voorgelezen.

Op 30 november 1963, acht dagen na de moord op president Kennedy, zag ik de Beatles voor het eerst, nota bene afgebeeld op zakjes nylons. Het duurde nog tot begin april ’64 voor ik letterlijk aan de grond genageld bleef staan, tijdens de frisse en energieke klanken van een Beatles-song. Vanaf toen was er geen weg meer terug. Binnen een jaar had ik platen van de Beatles in huis en mijn haar naar voren gekamd. Mij werd op het hart gebonden dat ik last had van een bevlieging. Ik zou bijtijds bekeren tot betere muziek. In 1968 had men de moed opgegeven. Het virus was ongeneeslijk. Als men in de toekomst had kunnen kijken, dan zou men een volwassen man  gezien hebben die al vier decennia Beatles-fan is.

Je hoeft niet te doen wat je niet wilt, geniet van het leven, alles komt toch goed.
(Frans Vlastuin , De Waterdans  p.25)