Afgelopen donderdag 29 maart ben ik samen met nog een vervend lezer en goede vriendin naar de bibliotheek van Bezuidenhout in Den Haag getogen. Peter Buwalda zou daar een lezing geven over zijn eerste en enige boek Bonita Avenue. Na het lezen van het boek had ik zelf wat vragen en ik hoopte daar die avond antwoord op te krijgen. Binnengekomen viel mij meteen het gemiddelde lezerspubliek op; grijs van haar kleur en een gemiddelde leeftijd van vijftig plus. Wij als nog geen dertigers vielen wel op tussen het publiek. Het interview met Peter Buwalda werd geleid door Vera de Jonckheere, zelf ook een dame van middelbare leeftijd. Bij aanvang bleek dat meneer Buwalda last had van een ontstoken tand/kies, maar kwam daar de rest van de avond niet op terug en sloeg zich er kranig door heen. Het tweede wat opviel, is dat Peter Buwalda zeer sympathiek overkwam en hij op alle vragen een antwoord gaf. Er heerste een prettige sfeer en Vera bevroeg hem met een enthousiasme en vakkundigheid alsof ze Sonja Barend was.

Voor Peter Buwalda aan Bonita Avenue begon was hij journalist. Hij liep een tijd rond met het idee voor een boek en vond dat er geen andere schrijver was die dit op papier zou kunnen zetten. Hij besloot dus om het zelf te schrijven en zo geschiedde. Hij sloot zichzelf bijna vier jaar op en werkte net zo lang aan het boek tot hij vond dat het een tien verdiende. De volgende punten kwamen onder anderen in het gesprek met Vera aan de orde:

• In het boek gebruikt Buwalda verschillende perspectieven en personen. De gedeeltes die gaan over Joni schrijft hij vanuit het ik-perspectief en alles speelt zich af in het verleden. De hoofdstukken van Siem Sigerius hebben een hij-perpectief en spelen zich af in het heden. De derde hoofdpersoon Aaron hebben ook een hij-perspectief en spelen zich af in het verleden. Buwalda heeft hier bewust voor gekozen omdat er anders de kans zou bestaan dat hij geassocieerd zou worden met Aaron als deze het ik-perspectief zou hebben.
• Echter heeft Buwalda van alle drie de hoofdpersonen wel iets in zich, maar het meeste van Siem.
• Hij heeft wel net als Aaron een hele platenverzameling op de kop getikt. Alleen niet van Jazz, maar van klassieke muziek. Het winkeltje werd verkocht, net als de hele inboedel. Peter toog met een hele auto vol platen naar huis en heeft tot zijn spijt enkele exemplaren toen al verkocht. Vooral tijdens het schrijven van het boek heeft hij veel klassieke muziek gedraaid.
• Peter blijkt voor alle Amerikanen die figureren in zijn boek de 32 filmrollen van Elvis Presley te hebben gebruikt.
• Buwalda heeft bewust gekozen om niet steeds de namen van de hoofdpersoon waar het hoofdstuk over gaat te vermelden. Hij vind dat de lezer wel beetje moeite mag doen om te ontdekken waar het je in het verhaal staat als lezer.
• Omdat Peter niet wilde dat een redacteur het boek steeds zou lezen en continue zou corrigeren heeft hij het boek door zijn broer laten lezen. ’s Nachts lag Peter dan naast zijn mobiele telefoon te wachten tot zijn broer commentaar zou leveren via de sms.
• Peter is inmiddels begonnen aan zijn tweede boek, echter door het grote succes van zij eerste boek heeft dat een tijd stilgelegen. Persoonlijk hoop ik niet dat het boek ook vier jaar op zich laat wachten. Wat hij wel kon vertellen dat het boek zich in Rusland afspeelt.
• De titel van het boek is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen. Gedurende de schrijfperiode heeft Peter geen enkel idee gehad van een titel, tot dat de uitgeverij er om vroeg. Hij heeft toen met moeite een lijst van vijtien titels gemaakt. Zelf vond hij Fort Sigerius de beste van deze lijst, maar alle medewerkers van de uitgeverij kozen Bonita Avenue. Peter vond dit zelf een te vrouwelijke titel, persoonlijk vind ik het een goede titel. Beter dan diegene die Peter zelf had gekozen, omdat Bonita Avenue de plek is waar Siem Sigerius de beste tijd van zijn leven heeft gehad.

Bovenstaande punten hebben hele boeiende en leuke inzichten in het boek verschaft, alleen heb ik persoonlijk niet alle antwoorden gevonden die ik wilde weten. Het interview tussen Vera en Peter bleef vooral in het begin een beetje teveel op het persoonlijke vlak hangen en pas tegen het einde werd de inhoud van het boek pas echt besproken.

Uit het publiek kwam nog de vraag van een zeer oude dame, hoe Buwalda dacht de jongere generatie (in haar ogen die van 35-plus) aan het lezen te krijgen. Zijn boek was namelijk nogal dik en daar schenen jongeren niet meer aan te beginnen. Tijdens het signeren hebben wij (nog geen dertigers) Peter Buwalda laten weten dat wij erg van dikke boeken houden. Hij krabbelde in het boek: bedankt voor jullie jong zijn. Waarmee de avond tot een mooi einde kwam. Op naar het volgende boek van Peter!