“Ik zit naast mijn vader. Hij huilt. Ik lees een tijdschrift.” Met deze veelzeggende zin opent het verhaal van Klaas en Nel Dijkshoorn en hun drie zonen Nico, Stefan en Bas.

Klaas is een mannetjesputter. Een gewone Amsterdamse kerel vol met verhalen en streken. Hij werkt in het verhuisbedrijf van zijn broer en besteedt bijna elke vrije minuut aan zijn favoriete sport: honkbal. Natuurlijk volgen zijn zoons zijn voorbeeld. Stefan en Bas hebben talent. Nico is meer van de boeken. “Hij leest”, schampert zijn vader tegen derden.

In het begin van het boek schemert de columnist Dijkshoorn nog een beetje door. De hoofdstukken zijn kort en verhalen onder meer over schoolzwemmen, de eerste honkbal- en voetbalwedstrijden, vakanties, verjaardagen met sterke verhalen, de eerste noten op de gitaar, verliefdheid en het eerste eigen huisje.

 

Hilarisch

De stukken zijn uiterst herkenbaar en hilarisch, dat is Dijkshoorn wel toevertrouwd. Zoals gebruikelijk heeft zijn werk sneltreinvaart. Naarmate het boek vordert wordt langzaam duidelijk waartoe dit memoir dient.

Dijkshoorn werkt naar een draaipunt toe. Het personage Nico is ook niet op z’n mondje gevallen en dient zijn vader regelmatig van bijtende repliek. Je zou kunnen zeggen dat hij het niet van een vreemde heeft. Na een woordspelletje in een vakantiehuisje, barst plotseling de bom.

Klaas, in zijn ogen misschien wel simpel maar in elk geval recht door zee, houdt een lange tirade waarin hij Nico ‘de professor’ lik op stuk geeft. Absoluut het allerbeste stuk van het boek, omdat de schrijver eigenlijk blij is met de verwijten.

Hij realiseert zich dat zijn vader wel degelijk alles heeft meegekregen wat hij heeft ondernomen. Ze spreken af – een verbond omwille van het kleinkind – dat ze voortaan alleen nog ‘huishoudwoorden’ met elkaar zullen wisselen.

 

Genadeloos

Je zou kunnen zeggen dat Dijkshoorn zijn ouders genadeloos neerzet, maar hij fileert eigenlijk met fluwelen handschoenen. Alleen het feit al dat hij een poging waagt om de complexiteit van de verhouding tussen ouders en kinderen te doorgronden maakt dit boek tot een legitiem literair werk.

Alle mensen in Nooit ziek geweest bestaan echt, maar Dijkshoorn is erin geslaagd om van hen eveneens personages te maken. Het is een boek dat je weet te beroeren.

De luchtige stijl waarin het is geschreven is bedrieglijk. Hier is iemand aan het werk geweest die tenminste geprobeerd heeft om gevoel op te brengen voor zijn vader. In die zin is deze roman toch ook een eerbetoon.

Bron: http://www.nu.nl

Dit boek lijkt mij heel erg boeiend. Gisteren was Nico Dijkshoorn te gast in De Wereld Draait Door en vertelde daar over zijn boek. Knap dat Dijkshoorn dit verhaal op papier heeft weten te zetten. De belevenissen uit zijn jeugd zijn niet altijd even mooie herinneringen. Wie weet lees ik hem binnenkort eens.